Alle clichés zijn waar: studeren in de UK - Yvonne van Antwerpen

Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Dat besef ik zelf als geen ander, want ik ben een ontzettende schijterd én een controlfreak. En (voor het eerst) in je eentje naar het buitenland gaan is ook retespannend. Maar alle clichés zijn helemaal waar.

Stress, stress en nog eens stress

Ja, het is ook pittig. En ja, ik heb veel gehuild: van verdriet én van geluk. Maar laten we even teruggaan naar het begin. Drie weken voor vertrek hoor ik dat ik aangenomen ben bij de minor illustratie aan de University for the Creative Arts in Farnham, Engeland. Ik heb meteen blinde paniek, want ik moet nog heel veel regelen in een korte tijd. Met de kerstvakantie voor de deur heb ik geen seconde te verliezen.

Heel wat formulieren, e-mails en coronagerelateerde moeilijkheden later zit ik in het vliegtuig. Met een flinke portie vliegangst, overigens.

Maar als we het over main character momenten hebben, dan is solo de lucht in gaan er zeker eentje. Turend door het kleine vliegtuigraam zie ik ons platte polderland steeds kleiner worden. Terwijl de muziek van The Beatles in mijn oren schalt, waan ik me als in een film en voel ik me heel even mega stoer.

Good ol’ Blighty

Hoewel Engeland niet mijn eerste keuze was, ben ik bij aankomst direct verkocht. Britse mensen zijn onwijs aardig, supergrappig en heerlijk recht voor z’n raap. Het land heeft ook nog eens prachtige natuur en Farnham is een plaatje van een dorp. Het VK is dan weliswaar dichtbij huis, maar ik maak kennis met een totaal nieuwe cultuur. Over cultuur gesproken: in Farnham zijn ontelbaar veel leuke, Engelse pubs waar ik regelmatig (lees: héél regelmatig) naar binnen stap voor een pint. Dat hoort erbij, toch?

Geen zorgen: er wordt ook nog gestudeerd. Als ultieme student woon ik op de campus. Dat is fijn, want ik ben binnen twee minuten lopen op school. UCA is een supercreatieve, echte kunstschool waar het niemand interesseert wat je aanhebt of wat je geaardheid is. Mijn klas bestaat uit zo’n zestig(!) studenten. Dat klinkt misschien als chaos, maar is eigenlijk heel gezellig. Het is een mix van internationale en Engelse studenten, waar de jongste een jaar of zeventien is en de oudste al kleinkinderen heeft. Voor ieder wat wils, dus.

Herinneringen voor het leven

Van tripjes naar Londen tot gastcolleges van de tofste illustratoren en van schuimparty’s bij de student union, tot quiznights in de pub: geen dag is hetzelfde en niets is te gek. Ik dompel me volledig onder in het Engelse studentenleven terwijl ik vrienden van over heel de wereld maak. Regelmatig moet ik mezelf even knijpen dat ik dit echt aan het doen ben. Dit alles komt natuurlijk met een prijs. Want het leven in Engeland is namelijk niet bepaald goedkoop. Mijn portemonnee is nog nooit zo leeg geweest, maar mijn hart is voller dan ooit.

Na vijf maanden keer ik terug met een berg verhalen en herinneringen op zak. En als ik het nog eens over mocht doen, zat ik morgen alweer in het vliegtuig. Nu hoef je mijn mooie woorden natuurlijk niet zomaar te geloven. Ik kan je eigenlijk alleen maar aanraden om het zelf te gaan ervaren, ongeacht de twijfels of angsten die je misschien hebt. Want als ik het kan, kan jij het ook.