Mijn avontuur in Zweden - Bente van Diepen

Waar begin ik? Eén blog over al m’n ervaringen die ik beleefde als international in Sundsvall, Zweden… Het cliché is in ieder geval meer dan waar, een minor in het buitenland verrijkt je kennis. En dat is echt nog zacht uitgedrukt. Vanaf moment één ben je op jezelf aangewezen. Als dit je afschrikt is dit misschien voor jou een hele mooie uitdaging. Ik ervaarde in ieder geval de rijkdom om mijn zelfstandigheid uit te breiden, de kans om zoveel verschillende, bijzondere mensen van all over the world te leren kennen en daar vervolgens een internationale familie - ja binnen een half jaar groei je zo dicht naar elkaar toe - mee te creëren. Ook leerde ik mezelf beter kennen, wat ík wilde en welke keuzes ik wilde maken.

Geen makkie

Natuurlijk was het niet alleen maar makkelijk, positief en een verrijking. Ik had ook m’n moeilijke momenten. Ik vind het lastig om lang weg te zijn van m’n familie en vrienden. Ik heb ook zeker een flink dieptepunt gekend wat betreft heimwee. Ik was hier al bang voor, maar daarom voelde dit ook als een overwinning rijker. Ik stond namelijk op het punt om een ticket naar huis te kopen, maar ik bleef. Daarnaast kan ik niet ontkennen dat het begin niet makkelijk was. Vanuit de universiteit waar ik studeerde - Mid Sweden University - werd een accommodatie bedrijf aangeboden, en via hen kreeg ik een naam waar je meubels kan huren. Een paar dagen voor vertrek belde ik deze beste man en hij stelde mij gerust dat al de meubels op me stonden te wachten op het moment dat ik aankwam in het nederige stulpje. En na een hele dag reizen kwam ik in de avond aan en wat bleek? Geen meubels. En met geen bedoel ik geen bed, geen matras en niet eens licht… De zelfstandigheid werd meteen op de proef gesteld. Ik leerde m’n twee huisgenoten kennen en ze waren bekend met dit probleem. De beste man had z’n zaken namelijk niet op een rijtje. M’n huisgenoten hielpen me via via met een matras, zodat ik in ieder geval kon slapen. Ook meteen een manier om weer nieuwe mensen te leren kennen. Uiteindelijk de man een paar keer op z’n nek gezeten en hij kwam na wat zeuren toch de spullen brengen.

Nieuwe familie

Ik moet ook eerlijk zijn over de plek Sundsvall. Het is geen drukke stad, soms zelfs een beetje uitgestorven. Vooral in de winter, maar in de zomer komt de stad tot leven! Stockholm qua stad trok mij absoluut meer aan, daar was ik dan ook regelmatig te vinden. Drie à vier uurtjes met de trein. Klinkt lang, maar in Zweden meer dan normaal. Maar Sundsvall heeft iets bijzonders wat al die andere steden waarschijnlijk niet hebben. Eén grote Erasmus-familie. Aangezien je in de stad zelf niet veel hebt, ben je volledig tot elkaar aangetrokken. We woonden met z’n allen in de buurt Nackstavägen. Ik woonde slechts een verdieping of op z’n slechts een paar huizen lopen af van m’n vrienden. Zo organiseer je spontaan filmavondjes, samen eten - meteen maaltijden van alle landen proeven -, samen naar school lopen (ongeveer 15 minuten), Nacksta party’s - muziek van alle landen draaien, Traag stond op repeat bij de Spaanse internationals, karaokeavonden en gewoon het hele gevoel van een familie. Echt heel bijzonder. We hebben ook veel tripjes samen gemaakt. Van steden in het zuiden Uppsala, Gothenburg naar het zuiden van Europa Santorini en Rome. Of we veel vrije tijd hadden? Ja!

Het Zweedse leventje

Ik studeerde fotografie. Ik ging slechts twee dagen in de week naar school en de rest was vooral zelf schieten en editen. Het niveau was daardoor heel goed te doen en je hield genoeg tijd over om al die mensen te leren kennen, tijd met ze door te brengen en alles uit je avontuur hier te halen. Ik ervaarde van tevoren - iedereen denk ik - toch wel een beetje kriebels. Je bouwt een heel nieuw leven, op een nieuwe plek waar je niets of niemand kent. Van het kaartje van de bus tot de taal die de caissière spreekt. Ik merkte dat Zweedse mensen toch wel introvert zijn. Hoe meer je naar het zuiden gaat, hoe minder, maar in een stadje als Sundsvall zijn ze toch wel verlegen. Toch, als je hulp nodig hebt zijn Zweden mensen die je met alle liefde willen hebben. Ik voelde me veilig en altijd welkom om vragen te stellen. Hoewel de Zweden dus wat introvert waren, zijn de internationals - alle Erasmus studenten- het tegenovergestelde. Iedereen stond enorm open om elkaar te leren kennen en met elkaar dingen te ondernemen. Niemand had vrienden, familie, verantwoordelijkheden hier dus iedereen stond zo open om allemaal leuke dingen te doen (skiën, ijshockeywedstrijd bezoeken, ijsbad, zwemmen in meer, feestjes etc.) We voerden letterlijk élke dag sociale dingen uit.

Ook nog studeren

Mijn minor bestond uit vier vakken. Light photography, Location photography, Digital photography en Film photography. We leerden alle kneepjes van het vak wat betreft fotograferen. Ik hoopte meer fotoreportages te maken, maar meer dan één zat er helaas niet bij. Die ene was daarentegen wel heel gaaf. Je had alle vrijheid om zelf een onderwerp te kiezen die je wilde fotograferen. Ik koos voor ijshockey. Ik mailde het nationale team en mocht als echte pers, foto’s maken van het team. Hele toffe ervaring. Het vak Film photography sprak mij niet zo aan. Ik fotografeer liever dan dat ik een film maak. Wel was het gezellig met het groepje waarmee je de film maakt, het is een groepsproject dus het is vooral leuk om dit samen op je te nemen. Ik had wel een drukkere klas verwacht, maar de vakken waren voor de lokale Zweden meer een soort cursus waardoor we maar een klasje hadden van ongeveer tien mensen, waaronder ook mensen die al werken.

Kortom, een geweldige ervaring van zes maanden die nog veel langer had mogen duren. Een dikke, vette aanrader.