Una cerveza por favor - Luna Christern

De eerste twee weken waren, vooral op de universiteit, een grote (Spaanse) cultuurshock. Uit Word documenten moest je opmaken welke lessen je wilde meelopen om daarna een vakkenpakket samen te stellen. Al twee dagen achter elkaar was ik in de verkeerde les naar binnen gelopen. In de grote, witte gangen zocht ik naar een les. Ik had dit keer toch alles goed gecheckt? Het kon toch niet dat ik weer bij de verkeerde les zou binnenlopen? Uit ongemak ben ik maar naast de deur van het lokaal gaan staan. Vijf minuten nadat de les had moeten beginnen kwam er een meisje naast mij staan, ze stelde zich voor: Gretel. Een Spaanse, vierdejaarsstudent die ook niet begreep waarom niemand in het lokaal was. We zijn samen gaan zoeken en ze nam mij mee door heel het gebouw. Ze praatte in het Spaans tegen conciërges en leraren, maar wijzer werden we er niet van. Een half uur later zijn we nog één keer naar het lokaal gelopen en daar stond een docent helemaal buitenadem naar ons te zwaaien. Ze had haar trein gemist en was daardoor later. Doordat de administratie nog niet goed was doorgevoerd kon ze ons niet mailen. Andere leerlingen waren niet komen opdagen. Het waren alleen Gretel en ik in het lokaal. De docente maakte dat niet uit, de grote smartboards gingen aan en er begon een hele goede les. Zo, de toon was gezet. Én, het zaadje was gepland voor een hele mooie vriendschap met Gretel.

Vijf dagen per week ging ik naar de CEU San Pablo University in Moncloa, de studentenwijk van Madrid op ongeveer een half uur van het centrum met het ov. Het gebouw waar ik les had, was pas een week open en de banken zaten de eerste week nog in het plastic. Alles was high-tech en hip. Een fotostudio met alles erop en eraan, een radiostudio, een podcast studio, een tv-studio, alle mogelijke apparaten die je nodig kunt hebben en natuurlijk een ‘creative hub’. Ik keek mijn ogen uit. Ze stimuleren je hiermee alles uit je studie te halen. Niks is te gek. Aan ieder vak of iedere opdracht mocht je iets extra’s toevoegen zoals een podcast of video. Als student die geïnteresseerd is in audiovisueel was het een grote speeltuin. De docenten waren van hoog niveau. Ze spraken perfect Engels en werkten (of hadden gewerkt) in het werkveld waar ze les over gaven. De vakken die ik had gekozen, zorgden er samen voor dat het een minor was waarbij de focus vooral lag op ‘International Journalism’. Ondanks dat ik, net als in de journalistiek, veel deadlines had, was school geen last. Af en toe was het even plannen en iets harder werken omdat ik veel leuke dingen deed. Maar over het algemeen ging het mij goed af en deed ik alles met veel plezier.

Na twee maanden stuurde ik dit bericht naar een groep vrienden in Nederland: Madrid is steeds meer m’n plekkie. Google Maps komt bijna niet meer te pas en ik heb hele leuke mensen om me heen. Ik denk dat jullie mijn vaste groepje vrienden al honderd keer voorbij hebben zien komen want ik doe eigenlijk alles met ze hier. Het maakt niet uit waar we zijn of wie we om ons heen hebben, met deze groep heb ik het altijd gezellig dus ben echt heel blij nu al zulke fijne mensen te hebben ontmoet. Ieder woord uit dit appje was gemeend. Ik genoot zo er en voelde me enorm gelukkig. In mijn huis (gevonden via Atmosphere Living) woonde ik met acht verschillende exchange studenten van mijn leeftijd. Het klinkt als veel, maar was geweldig. Ook daar ontmoette ik iemand met wie ik veel ben opgetrokken. En nee, dit wordt niet zo’n blog waar een plottwist in komt. Het bleef geweldig in Madrid en ik bleef gelukkig.